Rozdzial 6 *Nectus*

Panie i Panowie! Pisacze i Czytacze! Przed Wami rozdział 6 z dłuugo oczekiwanym przez Wtajemniczone Nectusem w roli głównej. Jak widać niczego się nie nauczyłam i znowu piszę po 22. Ale nie o tym. Tym razem próbuję nieco rozwinąć. Jednakże nie cierpię pisania o niczym, a ciągle mam poczucie, że ziewacie. A zatem zaczynajmy.

Widziałem ją. Nie mogłem się mylić. Szukałem jej bezskutecznie od dwóch miesięcy, ale w końcu mi się udało. Była tak blisko, tuż obok... Ta, która mogła ocalić lub zniszczyć mnie i wszystkich innych.
Nie miałem pojęcia co robić. Rozmawiać? Tylko jak o tym mówić? Nie, to bez sensu. Niczego nie zdradzić? Nie pomoże kłamcy. To zbyt skomplikowane.
Postanowiłem obserwować dziewczynę jeszcze przez jakiś czas. Chciałem dowiedzieć się o niej jak najwięcej.
Szedłem tuż obok, ukrywając się w lesie. Przez te kilkanaście dni wędrówki w górę rzeki poznałem ją naprawdę dobrze. Podróżowała z przyjaciółką, najwyraźniej należącą do czystych magów. Miała ze sobą również feniksa - nie wiedziałem, że mogą być chowańcami. Zauważyłem, że dziewczyny bardzo się od siebie różnią. Lannoth była spokojna, zamyślona, trochę niezdarna i jakby... smutna. Jej koleżanka, zwana Alurą, to raczej człowiek czynu, zawsze praktyczna, zaradna i energiczna. Mimo to, a może właśnie dlatego, dostrzegłem między nimi silną więź.
Wiedziałem, że zmierzają w stronę gór Hethis. Nigdy nie rozmawiały jednak o przyczynach podróży. Nie wiedziałem, czy jest zbyt oczywista, czy zbyt skomplikowana, by o niej mówić. Nie zostało mi nic poza dalszym podążaniem za nimi.
Dni mijały dość monotonnie. Dziewczyny rozmawiały, zbierały owoce, kąpały się w rzece... A ja coraz bardziej miałem ochotę wyjść wreszcie z tych krzaków i po prostu się przywitać. Niestety, zanim zdążyłem zdecydować, ktoś mnie w tym wyręczył.
Obudziwszy się rano, zauważyłem jasną poświatę feniksa. Ciągnął Lannoth za rękaw, a ona, zarumieniona z wysiłku, próbowała się wyrwać. Wyglądało to naprawdę zabawnie, ale po chwili nie było mi już do śmiechu. Feniks bowiem dał za wygraną i poszybował prosto w moją stronę! W mgnieniu oka chwycił mnie za koszulę szponami i podniósł do góry. Nie miałem pojęcia, że ptaki mogą być aż tak silne. Po chwili feniks obniżył lot i postawił tuż przed zdziwioną Lannoth. Spojrzał na nią, jakby chciał powiedzieć "A nie mówiłem" i odfrunął w stronę rzeki. Wiedziałem, że to nie będzie łatwa rozmowa. Po chwili do Lannoth dołączyła równie zaskoczona Alura.
- Kolego, może nam zdradzisz swoje imię?
- Mówią na mnie Nectus. A ty, jeśli się nie mylę, jesteś Alura. A twoja jakże urocza przyjaciółka zwie się Lannoth, prawda?
Płomiennowłosa natychmiast się zarumieniła.
- Nie pomyliłeś się. A mogłabym wiedzieć, dlaczego nas śledzisz?
- Nie martw się, jestem po twojej stronie.
- Doprawdy sporo się dowiedziałam. Przysłała cię Rada? Może władze Akademii? Albo zaszczycił mnie swą obecnością sługa samej Neriony?
- Z władzą nie mam nic wspólnego. A do Neriony żywię jedynie szczerą nienawiść - to była prawda. Ale nie mogłem im wyjawić wszystkiego. Przynajmniej na razie.
- Posłuchaj mnie uważnie panie Nectus - odezwała się Alura. - Nie ma szans, żebyś uciekł teraz do swojego szefa. Niczego nikomu nie powiesz.
Mówiąc to skinęła na Lannoth. Udało mi się dosłyszeć szeptane przez nią słowa.
- Pamiętasz? Teraz ty spróbuj.
Dziewczyna spojrzała na mnie i w okamgnieniu uniosłem się w powietrze. Wznosiłem się coraz wyżej, aż Lannoth i Alura stały się tylko niewielkimi punktami. Czy nikt nie mógł zrozumieć, że na dzisiaj mam już dość latania?! Po chwili Lannoth łaskawie opuściła mnie na ziemię, uśmiechając się szeroko.
- Rozumiemy się?
- Jasne, tylko proszę, nie rób tak więcej - odpowiedziałem. Dziewczyna ma podobno wielką moc. Lepiej jej nie podpaść. - Jak już wspominałem, nie mam szefa, więc problemu nie będzie.
- Zaczekaj tu chwilę, zaraz wrócimy. Musimy się zastanowić, co z tobą począć - Alura westchnęła teatralnie, po czym szarpnęła rękaw Lannoth. Odeszły kilka kroków wgłąb lasu. Nie udało mi się usłyszeć ich rozmowy, ale po chwili wróciły.
- Nectusie - zaczęła Lannoth. - Mówisz, że pracujesz sam i nie chcesz nam zaszkodzić. Nic jednak o tobie nie wiem, więc nie mogę ci zaufać. Postanowiłyśmy więc, że... Musisz iść z nami - powiedziała z wahaniem.
Jak wspaniale się wszystko układa!
- W charakterze...
- Jeńca wojennego - powiedziała Alura. - Chyba, że wolisz pomagiera.
- Pomagier zdecydowanie bardziej mi się podoba.
- Świetnie. Lani, od dzisiaj mamy nowego pomagiera!
- A nie boicie się, że w nocy poderżnę wam gardła?
- Nie zrobiłbyś tego - rzekła płomiennowłosa z pełnym przekonaniem.

posted from Bloggeroid