Rozdzial 5 *Lannoth*

Ten rozdział dedykuję moim kochanym Moni, Pini i Nati. Kisielku wierny mój, Tobie też. Majka, teraz ty się poczepiaj. Oraz moim stałym czytelniczkom, dzięki którym mam po co stukać w klawiaturę. Fajnie, że jesteście.

Pierwszy raz od dawna spokojnie przespałam całą noc. Szum liści i niezwykły, jakby miodowy zapach owoców, działały na mnie kojąco. Zakotwiczona między gałęziami tego drzewa, opasana liną w obawie przed upadkiem, czułam się... bezpieczna.
Ranek przyszedł jak nieproszony gość, promienie słońca kierując wprost na moją twarz. Pora wstawać. Dopiero teraz naprawdę uświadomiłam sobie, jak wysoko się znajdujemy. W świetle wstającego dnia mogłam oglądać czubki dębów i sosen. Z naszego drzewa, stojącego na łagodnym wzniesieniu, rozciągał się wspaniały widok. Na horyzoncie majaczyły już skały gór Hethis. Wokół widniały zielone przestrzenie lasów, przecięte srebrną wstążką Em'hetha - Rzeki z Heth.
Dostałam się do gałęzi, gdzie zamocowałyśmy bagaże. Wyjęłam beżową bluzkę z krótkimi, bufiastymi rękawami oraz ciemnobrązowe spodnie. Zaryzykowałam rozwiązanie liny, chcąc opuścić się na niej po pniu - nie mogła być zbyt krótka. Na początku szło mi dobrze, ale po chwili sznur po prostu wyślizgnął mi się z rąk. Próbowałam chwycić jakąś gałąź - bez skutku. Kiedy zbliżałam się do ziemi, zamknęłam oczy w oczekiwaniu na zderzenie. Jednak ku mojemu zdumieniu... nie upadłam! Unosiłam się w powietrzu na wysokości wyprostowanej ręki. Moich uszu dobiegł śmiech... Tak znajomy śmiech Alury.
- Dzień dobry Lani! Nie wiedziałam, że umiesz latać - zawołała, wciąż się śmiejąc.
- To wcale nie jest śmieszne! Mogłam zginąć, a cóż beze mnie uczyniłby zacny ród magów? - odpowiedziałam, udając obrażoną księżniczkę.
- Ród magów ma szczęście, że zawsze wstaję pierwsza. Nic ci nie jest? Nie wyglądasz najlepiej...
Poczułam, że delikatnie opadam na trawę. Dopiero na ziemi zauważyłam, że moje ręce są całe podrapane, a włosy pełne liści. Z pomocą Alury udało mi się jednak doprowadzić się jakoś do porządku. Nasmarowała moje zadrapania maścią z utrelii - górskiej rośliny leczniczej.
W końcu, obie ubrane i spakowane, wyruszyłyśmy w drogę. Zaplanowałam trasę w stronę Em'hetha i dalej, w górę rzeki. Las robił się coraz gęstszy, a teren - pagórkowaty. Podróż nie należała do łatwych. W dodatku łatwo mogłyśmy się zgubić. Poprosiłam więc.Zenthira, by pokazywał nam drogę z powietrza. Dzięki niemu późnym wieczorem udało nam się dotrzeć do celu. Rozbiłyśmy obóz nad brzegiem rzeki. Po tym długim dniu byłam bardzo zmęczona, ale nie wiedziałam, czy dam radę zasnąć.
Em'hetha wyglądała niezwykle malowniczo w świetle księżyca. Patrzyłam na świetliste smugi i myślałam. O tym wszystkim co było i o tym, co będzie. O Alurze, tajemniczych wizjach, miodowym zapachu, Akademii, górach... Aż w końcu zmorzył mnie sen.
Nazajutrz rano wstałam wypoczęta. Podobnie jak wczoraj skorzystałam z tego, że Alura nazbierała owoców z drzewa, na którym nocowałyśmy. Wyglądały jak wielkie czerwone jagody. Chwyciłam jeden z nich i wyruszyłam na krótki zwiad. Jak udało mi się stwierdzić, podróż do Heth zajęłaby mniej więcej dwa tygodnie.
Wróciłam do naszego obozu. Alura nadal spała. Było już dość późno, postanowiłam więc ją obudzić. Nabrałam w dłonie odrobinę wody.
- Luri, wstawaj! A kto mi wczoraj wypominał, że za długo śpię?
- No dobrze, wstaję, wstaję...
I po chwili znowu byłyśmy w drodze.

posted from Bloggeroid