Rozdzial 7 *Lannoth*

Witam Was serdecznie w kolejnym odcinku UpP. Długo rozdziałów nie było, ale wracamy po przerwie. Proszę o wielkie brawa dla czytających! Chciałabym pozdrowić nader sympatyczną szabloniarkę Rowi, Monii umierającą na katar, Kisielka (najlepiej wiesz co lubię!), Natisza, Piñacoladę, Majeczkę oraz Ciebie, zbłąkany wędrowcze. Zaczynajmy!

Stanęliśmy u podnóża Hethis. Od najwyższej z gór, Holionu, dzieliła nas tylko rozległa łąka. Śnieg zdobiący szczyt błyszczał w promieniach wschodzącego słońca.
Tej nocy nie zatrzymałyśmy się na nocleg. Nie chciałyśmy już tracić czasu. Poza tym nie miałyśmy pewności co do zamiarów Nectusa. Przecież mógł być wynajętym przez Nerionę zabójcą, szpiegiem Rady... Może to było lekkomyślne. Może powinnyśmy były go zostawić na pastwę losu zawieszonego głową w dół gdzieś w powietrzu... To moja wina. Naraziłam siebie, a przede wszystkim Alurę, na niebezpieczeństwo. Ona zawsze była rozsądniejsza, dlaczego jej nie posłuchałam?
Wydawało mi się, że jeśli go zostawimy, zdradzi komuś, gdzie jestem. A jeżeli zrobimy mu krzywdę, nie będę umiała z tym żyć. To bardzo samolubne wytłumaczenia.
Był taki moment... Dostrzegłam w tym chłopaku coś podobnego do ukrytej mocy. Nigdy nie udało mi się czegokolwiek unieść tak wysoko, jak wtedy jego. Za każdym razem, kiedy się zbliżał, czułam coś w rodzaju przepływu energii. A przecież był zwykłym, czarnowłosym śmiertelnikiem. To był najważniejszy powód, dla którego postanowiłam przekonać Alurę. Nie wiem, czy postąpiłam słusznie. Ale nie mogłam postąpić inaczej.
Nasz "pomagier" jak na razie zachowywał się wzorowo. W sumie minął dopiero pierwszy dzień, ale jeśli planował spisek, to skrzętnie to ukrywał. Cały czas się uśmiechał, jakby spotkało go największe możliwe szczęście. Niewiele rozmawialiśmy - nie było o czym...
Zanim się obejrzałam, stanęliśmy u stóp Holionu. Czekała nas wędrówka przez wąwozy i gołoborza, a nawet wspinaczka. Ale najpierw musięliśmy odpocząć.
- Luri, Nectus, udało się. Przynajmniej na razie dobrze nam idzie. Chyba najlepiej będzie, jeśli... Wszystko w porządku? - zwróciłam się do Alury. - Marnie wyglądasz.
- Lani, chyba skręciłam kostkę - przesłała mi przepraszające spojrzenie.
- Masz babo placek, co teraz? - zupełnie nie wiedziałam co zrobić. Przecież niedługo musimy iść. - Sztuka przemian nie pomoże, eliksiry... tylko nie to, spróbujmy tradycyjnie.
- Dobra, ale błagam, zróbże coś - jeśli prosiła o pomoc, to musiało być naprawdę poważne.
- Idę po jakiś patyk, albo coś. Do usztywniania. Nectus, musisz zostać z Alurą.
- Nie i nie! Zostawisz mnie, a on mi zaraz odetnie tę nogę! Toporem! - robiło się coraz gorzej.
Nectus uśmiechnął się pod nosem.
- Niech się panienka nie martwi. Nasza Lannoth chyba niespecjalnie uważała na zajęciach z lecznictwa, ale to się da naprawić. Sam patyk nic nie da. Panie mi zaufają, a ja zaraz wrócę ze wszystkim co potrzebne.
- Szacowny Nectusie - całkiem zabawny sposób mówienia - niestety nie udało się panu zaskarbić sobie wystarczająco dużo naszego zaufania.
- Cóż, być może to najlepszy moment, by to zmienić?
- Luri, co ty na to?
- Toporem Lani, toporem!
- Chyba jednak nie zaufa. Ale to Twój szczęśliwy dzień. Ja jednak dam ci szansę. Masz kwadrans. Potem idziemy cię szukać. Ja i on, oczywiście. Spojrzałam na Zenthira, który od jakiegoś czasu fruwał wysoko nad naszymi głowami.
- Nie zawiodę. Obiecuję.
Nectus poszedł, a my czekałyśmy. Czekałyśmy kwadrans, czekałyśmy drugi. Alura chciała mnie udusić. Zenthir już się rwał do lotu. A ja czekałam. Cóż zrobić. Jestem naiwna.
Ale po chwili nasz "pomagier" wybiegł z lasu z zaczerwienioną twarzą i przeprosinami na ustach. Spojrzał z lękiem na Zenthira i na nas. Biedaczek.
- Masz szczęście kolego. Już dawno powinieneś tu być. Tutaj, albo gdzieś tam - spojrzałam w górę.
- Wiem. Dziękuję - chłopak uśmiechnął się nieśmiało, ale przyjaźnie.